تحلیل عناصر و کنش های فضایی به وجودآورنده بافت فرسوده شهر تهران

بافت فرسوده شهر تهران به دلیل عدم قدرت انعطاف با سرعت غیر قابل تصور تغییرات اجتماعی-اقتصادی، فناوری و غیره، در طول زمان کارایی خود را از دست داده و هم اکنون با معضلات گوناگونی از جمله تنزل کیفیت های فضایی و محیط، فرسودگی کالبدی و مسائل اجتماعی مواجه شده است. این معضلات زاییده ی جریان های فضایی تولید کننده ی تبعیضات مکانی می باشند. بنابراین باید به بررسی علل شکل گیری بافت های فرسوده ی شهر تهران، تحت تأثیر عوامل و روابط موجود در فضا پرداخته شود. براین اساس هدف تحقیق، بررسی تاثیر نحوه تولید و توزیع فضایی منابع شهری در بی عدالتی فضایی بافت های فرسوده ی شهر تهران می باشد. این پژوهش از نوع تحلیلی و سوال پژوهش از نوع سوال چیستی است. همچنین متدولوژی تحقیق، پس کاوی و رویکرد پژوهش، پساختارگرایانه می باشد، چرا که به صورت ریشه ای به بازنمایی چندگانه از واقعیت اجتماعی می پردازد. برای بررسی کنش های فضایی در تولید بافت های فرسوده، باید به دوره ی آغاز تغییر شیوه ی تولید از نظام فئودالی به شیوه ی تولید سرمایه داری در کشور بازگردیم؛ فرایند تولید بافت مورد مطالعه به تدریج، پس از تغییرات مذکور صورت گرفته است. بنابراین باید تأثیر عناصر فضایی در شکل گیری تبعیضات مکانی و بافت فرسوده ی شهر تهران را مورد توجه قرار داد تا ساز و کار فضایی تولید کننده بی عدالتی استخراج گردد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که جریان های فضایی در طول زمان سبب تشدید تخصیص ناعادلانه ی منابع (که عامل شکل گیری بافت فرسوده هستند)، شده و سرعت تغییرات فضایی را افزایش داده اند و از آنجایی که گروه های کم درآمد به دلیل عدم قدرت و دانش، توان سازگاری و بهره برداری از شرایط به وجود آمده، جهت افزایش منابعِ در اختیار را نداشتند، در مکان، محصور جریان های فضایی شده اند. بافت فرسوده شهر تهران نیز از جمله ی این مکان ها می باشد.